ഒറ്റരാത്രി കൊണ്ട് ഇല്ലാതാവുന്ന ക്രക്കോഷ്യ എന്ന രാജ്യത്തിൽ നിന്ന് ന്യൂയോർക്ക് ജെ.എഫ്.കെ എയർപ്പോർട്ടിൽ വന്ന് കുടുങ്ങിപ്പോവുന്ന വിക്തോർ നവോർസ്കി എന്ന ടോം ഹാങ്ക്സ് കഥാപാത്രം തന്റെ വിചിത്രമായ റഷ്യൻ ഉച്ചാരണത്തിൽ പൊളിച്ചെഴുതുന്നത് ദേശാതിർത്തികൾക്കുള്ളിൽ തളച്ചിടപ്പെടുന്ന ഇന്നത്തെ മനുഷ്യന്റെ ബ്യൂറോക്രാറ്റിക് നിസ്സഹായതകളെയാണ്. പ്രപഞ്ചത്തിനു മുന്നിൽ തുറന്നുകിടക്കുന്ന സമുദ്രമെന്ന ഒറ്റരാഷ്ട്രത്തിലേക്ക് തന്റെ ദേശീയസ്വത്വത്തെ കുടിയിരുത്തുന്ന ലോകമെമ്പാടുമുള്ള നാവികരാവട്ടെ തങ്ങളുടെ ജന്മരാഷ്ട്രത്തിൽ നിന്ന് ബോധപൂർവ്വമായി അന്യവൽക്കരിച്ചുകൊണ്ടാണ് തങ്ങളുടെ പ്രവാസജീവിതത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നത്. അത്തരമൊരു സാഹോദര്യം പൗരത്വങ്ങൾക്കുമപ്പുറത്ത് നാവികർക്കിടയിൽ ഉണ്ടുതാനും.

ആധുനികമായ ഒരു ചരക്കുകപ്പലിലെ ജീവനക്കാരുടെ എണ്ണം പരിമിതമാണ്. ഏറിയാൽ മുപ്പതു പേർ. ഇപ്പോഴത്തെ ഞങ്ങളുടെ കണക്കിൽ ഇരുപത്തിനാലു പേർ. ദീർഘമായ സമുദ്രയാത്രകൾക്കു ശേഷം വല്ലപ്പോഴും പുറത്തിറങ്ങുന്ന തുറമുഖങ്ങളിൽ കാണുന്ന മനുഷ്യരെയൊഴിച്ചാൽ നടുക്കടലിൽ കൂട്ടിനായി ഞങ്ങൾക്ക് മറ്റു ജീവജാലങ്ങൾ ഒന്നുമില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഈ സഞ്ചരിക്കുന്ന ഉരുക്കുദ്വീപിൽ വല്ലപ്പോഴും വന്നുപെടുന്ന ജീവന്റെ ഇത്തിരിവലിപ്പങ്ങളെപ്പോലും അതിയായ സ്നേഹത്തോടെ കാണാനുള്ള അബോധമായ ഒരു തിരിച്ചറിവിന്റെ ബോധ്യം ഏറ്റവും പരുക്കനെന്നു തോന്നാവുന്ന ഒരു നാവികനിൽപ്പോലും കണ്ടിട്ടുണ്ട്. തളർച്ചയാറ്റാനുള്ള ദ്വീപെന്നു കരുതി ക്ഷീണിച്ചിറങ്ങി അപരിചിതമായ പരിസരങ്ങൾ കണ്ട് ഒറ്റക്ക് പേടിച്ചരണ്ടു നിൽക്കുന്ന പരിക്കേറ്റ കിളികളേയും കുരുവികളേയും ദിവസങ്ങളോളം ശുശ്രൂഷിച്ച് കരകൾക്കരികിലെത്തുമ്പോൾ പറത്തിവിട്ട് സ്വന്തം കടമ നിറവേറ്റിയ ഒരാഹ്ലാദം പലരും അനുഭവിക്കുന്നത് അറിഞ്ഞിട്ടുമുണ്ട്.

ലോകത്തെമ്പാടുമുള്ള തുറമുഖങ്ങൾ കടലിൽ നിന്നെത്തിയ നാവികർക്കു മുമ്പിൽ മാത്രം വെളിപ്പെടുന്ന ഒന്നാണ്. അവർക്കു മുമ്പിൽ മാത്രം തുറക്കുന്ന വാതിലുകളിലൂടെ അവിടെക്കാണുന്ന മനുഷ്യരെ ലോകമെമ്പാടും ചിതറിക്കിടക്കുന്ന ജീവന്റെ ആവിഷ്കാരവൈവിദ്ധ്യങ്ങളുടെ ഒരു പതിപ്പായി വീക്ഷിക്കാൻ കൂടുതൽ കഴിയുന്നതും ഒരു പക്ഷെ അവർക്കായിരിക്കണം. ഗോപാലകൃഷ്ണാ.. എന്ന് വിളിക്കാവുന്ന ഒരു മുഖച്ഛായ ടർക്കിയിലും അബൂബക്കറേ.. എന്ന് വിളിക്കാവുന്ന ഒരാൾ ലാറ്റിനമേരിക്കയിലും മുന്നിലൂടെ നടന്നുപോകുമ്പോൾ അവരാരും അത്ഭുതപ്പെടാത്തതും അതുകൊണ്ടായിരിക്കണം.